Ik was daar zelf ook om nog wat decemberinkopen te doen. Rijkversierde etalages, tassen vol met speelgoed en lekkers, mensen die haast hebben omdat ze nog zoveel inkopen moeten doen. Wat een luxe …..
In gedachten ga ik even terug naar West-Papoea. Als vrijwillige verpleegkundige voor de SDSP was ik daar samen met twee collega’s, ondertussen al weer ruim 10 jaar geleden. We hebben daar de lokale partners ondersteund met het opzetten van een moeder kindzorg project op het eiland Gam, bij Sorong.
Ik merk hoe gemakkelijk ik in gedachten terug kan keren..
De prachtige natuur in de Vogelkop,” ons” traditionele huis op palen boven de zee, de paradijsvogels, het ongerepte onderwaterleven dat vanaf onze veranda te zien was (rif haaien, koralen, zeesterren, honderden gekleurde vissen, zeeslangen, dolfijnen).
Maar ook: de ondervoede kinderen, de vele wonden en infecties, de malaria waar iedereen last van had (ook wij, ondanks alle voorzorgsmaatregelen als klamboes en profylaxe).
Twee situaties herinner ik me nog in het bijzonder:
Een bevalling, in een hut op een bamboe-mat, de rest van de vloer bestond uit zand, een vuur dat brandt in de hut (niet dat het in Papoea koud is..), rook slaat wat naar binnen, de moeder bevalt van haar zesde kindje, een jongetje. De vreugde van de geboorte en tevens de enorme zorg van de moeder: hoe zal dit kindje opgroeien? Ze was namelijk al twee kinderen verloren: eentje op de leeftijd van 6 maanden en eentje rond de leeftijd van 2 jaar. Is er genoeg eten om te zorgen dat dit kindje groot en sterk kan worden? En als hij ziek wordt, zijn er dan medicijnen om te zorgen dat hij geneest?
Een andere situatie: na een ochtend werken voor de moederkindzorg-polikliniek – vele moeders met hun zieke kinderen gezien – zitten we uit te puffen en van onze lunch, rijst met verse vis uit de zee, te genieten. Een man komt aangesneld in zijn prauw, helemaal bezweet van het peddelen. Op een eiland verderop is een vrouw tijdens de bevalling overleden en het kindje leeft nog, maar is erg klein en zwak. Of wij mee kunnen komen en kunnen helpen? We starten de motor van onze boot en met ons team varen we naar het andere eiland. Ruim een half uur varen met onze snelle boot… en wat een kanotocht over de zee…
Wij treffen in een groot huis op palen heel veel mensen aan, waaronder een diepbedroefde man, huilend: zijn vrouw is overleden tijdens de bevalling van hun eerste kindje. Het baby’tje ligt aan de borst van een vrouw te drinken die tegelijk haar eigen kind ook voedt: een klein, maar helder ogend kindje waar we bij een eerste onderzoek geen bijzonderheden kunnen vinden.
We kunnen niets doen voor deze gemeenschap, de begrafenis wordt voorbereid en de baby gaat gevoed worden door andere vrouwen uit het dorp.Wij vertrekken weer naar ons “eigen“ eiland.
In ons huis in Nederland maak ik het gezellig: de kachel aan, kaarsen op tafel en ik geniet samen met mijn man van onze drie jongens, kleine druktemakers.
Dankbaar dat mijn kinderen in Nederland zijn geboren en de mogelijkheid hebben om veilig groot te kunnen worden….
