In het donker loop ik langs de kant van de weg. De geur van smeulend plastic, een blaffende hond, een enthousiast ‘hello mister’ en een ojekchauffeur met een Van Persie shirt. Ik ben in Manokwari, mijn thuisplaats voor de komende drie maanden.
Manokwari is de hoofdstad van de Indonesische provincie West-Papoea en ligt in het noordoosten van de Vogelkop. In 1898 is de stad als één van de eerste Nederlandse bestuursposten in Nederlands Nieuw-Guinea gesticht. Van oorsprong werd de stad bewoond door kustbewoners die verwant zijn aan de bewoners van de eilanden Numfor en Biak. Niet gek dus dat de naam Manokwari een Numforese oorsprong heeft, het betekent oud dorp. In 2003 werd de provincie Papoea verdeeld in twee delen. Het oostelijk deel kreeg de naam Papoea en het westelijk deel kreeg de naam West-Irian Jaya. In 2007 bedachten ze zich en veranderden de naam van laatstgenoemde in West-Papoea.
Ten zuidwesten van Manokwari ligt het beroemde Arfakgebergte. Hier leven veel zeldzame vogelvlinders, prieel- en paradijsvogels. Oog in oog staan met deze dieren staat op mijn verlanglijstje.
Vanaf het moment dat ik bij Charles binnenstapte, heb ik snel veel nieuwe mensen leren kennen. Charles is een bekende van de SDSP en een ervaren gids. Nog geen half uur na binnenkomst, zitten we dus in een boot naar Mansinam, een eilandje vlakbij Manokwari. Achter de boot hangen twee gidsen op een surfplank. Het water is zo helder dat ik de felgekleurde vissen vanuit de boot zie zwemmen en ‘s avonds zie ik zelfs een koraalduivel. Mansinam is in voorbereiding van de komst van SBY, de huidige president van Indonesië. Dat betekent dat de wegen worden verbeterd, een nieuwe kerk wordt gebouwd en sinds kort een enorm Christusbeeld a la Rio over de baai uitkijkt. De bewoners zijn er maar druk mee.
Eenmaal terug in Manokwari ben ik op zoek naar een apotheek. Een tiener vraag ik de weg. Henkie heet hij. Als hij me heeft verteld hoe ik moet lopen, vervolgt hij zijn eigen weg, bedenkt zich en loopt achter me aan. Gaande weg komt hij steeds dichterbij en wil hij zelfs hand in hand lopen, wat ik vriendelijk weet af te slaan. Met zijn actie creëerde Henkie voor mij een ongemakkelijke situatie, maar het geeft aan hoe gastvrij en vriendelijk de mensen hier zijn. Met regelmaat word ik op straat gewenkt en willen mensen gewoon een praatje maken. Na een paar minuten vervolg ik dan weer m’n weg, in de hitte en de geur van kretek of smeulend plastic.
Kijk voor meer foto’s op rufus.reislogger.nl !
