Missie, mindset en bovenal: visie
door Ellis van de Velde
Of ik in het kader van het jubileumjaar van de SDSP een column wilde schrijven…
Nu heb ik nooit moeite gehad de pen ter hand te nemen en ik heb, samen met Jurgen, menig blog geschreven in de tijd dat ik in West Papua vertoefde (zie jurgel.waarbenjij.nu of de blogs op deze site voor een trip down memory lane). Maar over deze column heb ik toch wel eventjes gedaan. Voor mij is de SDSP namelijk meer dan zomaar een stichting.
De SDSP bestaat uit een groep zeer gedreven vrijwilligers die met elkaar logisch nadenken en vervolgens concrete handvatten geven aan de wens van Papoea’s om regisseur te zijn over hun eigen leven. De SDSP leunt niet achterover, is niet bang om uit te proberen en heeft een zorgvuldig opgebouwde deskundigheid in huis. Maar bovenal heeft de SDSP een duidelijke missie, de juiste mindset en – last but not least – een reële visie.
Ik las ooit eens in een artikel op inspirationfactory.nl dat mensen met een missie leven met een doel en hun hart volgen. Het is een hulpmiddel om te focussen op de richting die je geeft aan je activiteiten en het geeft je energie en doorzettingsvermogen om het ook uit te (blijven) voeren. Zonder een positieve mindset strand je echter onvermijdelijk in West Papua. Niet voor niets is één van meest gebruikte oneliners in de wandelgangen van de SDSP: ‘De aanhouder wint’. Overigens op de voet gevolgd door de klassieker: “Bezit uw ziel in lijdzaamheid en bedenk dat ge in Papua zijt”
Ik was verkocht op het moment dat ik in 2007 voor het eerst voet aan de grond zette in West Papua. Wat ik aantrof, was een land met een bijna tastbare geschiedenis, prachtige natuur, vriendelijke mensen en heel veel potentie. Een jaar later kwam ik terug, samen met Jurgen, om aan het avontuur van mijn leven te beginnen. Ik zou er bijna vier jaar blijven.
De vraag die me vaak gesteld is, is: wat brengt je er in hemelsnaam toe om je baan op te zeggen, je huis te verkopen en midden in de jungle te gaan wonen? Het antwoord dat ik dan geef, is: omdat het een keus van het hart is. Er kwam geen doorgehakte knoop of een ‘na-lang-wikken-en-wegen’ aan te pas. Ik had gewoon een ‘missie’!
Die missie was om het kindersterftecijfer in district Senopi met de grond gelijk te maken. En dat is gelukt! Met het Moeder-en-kindzorg project hebben we de kindersterfte onder kinderen van 0-5 jaar kunnen terugdringen van 35% in 2008 tot 13,6% in 2011. Ik ben tot op de dag van vandaag trots en dankbaar dat ik daar een bijdrage aan heb kunnen leveren.
Maar dan die mindset… Er is heel wat voor nodig om een positieve mindset onderuit te schoffelen, maar leven in West Papua is ook geen uitstapje naar Madurodam. We hebben aardbevingen van het kaliber Nepal om de oren gehad (leve de flexibele, houten hutjes) en toe moeten zien hoe een kindje van 2 ondanks alle inspanningen toch bezweek aan een longontsteking. We moesten langs ravijnen laveren met een gammele jeep om een afgelegen dorpje te kunnen bereiken met vaccins en raakten bijna verwikkeld in een soort stammenoorlog. Op dat soort momenten konden wij altijd terugvallen op de SDSP en haar netwerk in West Papua. Met de ‘mindset’ zat het met deze back-up dus ook wel goed.
Nu ben ik de afgelopen jaren vrij kritisch geworden over het doen en laten van organisaties die zich bezig houden met vrijwilligerswerk in het buitenland. Ik ben een beetje allergisch geworden voor de knuffelvrijwilliger die op de foto gaat met de kindertjes in Oeloeboeloe. Een toffe Facebook profielfoto rijker zit deze vrijwilliger 3 weken later weer met een prosecco op een Larens terras, terwijl de kinderen in het kindertehuis te Oeloeboeloe zich in hun jonge leven gedwongen zien zich wisselend te hechten en onthechten aan een stroom goedbedoelende jonge mensen. Eerlijk is eerlijk: ik ben ook een sucker voor toffe profielfoto’s en één van de fijnste die ik heb, staat vol met kindertjes uit Senopi. Ik ben de beroerdste niet, dus ik zet hem ook gewoon pontificaal bij deze column. Het gaat mij dan ook niet om de foto. Het gaat mij er om dat ik bij zo’n organisatie de missie zie en de mindset zie, maar dat ik de visie mis.
Wat gebeurt er met die waterpomp nadat ik ben vertrokken? Zouden mensen mij wel goed begrijpen als ik de taal niet spreek? Wat is eigenlijk de essentiële hulpvraag hier? Allemaal vragen waarvan ik vind dat je ze jezelf moet stellen voordat je überhaupt je koffers pakt.
Bij de SDSP denken ze over dit soort vragen na. Geen afhankelijkheid creëren van een ‘hulpinfuus’ uit het Westen, maar een gedragen lokaal kader ondersteunen om het zelf te doen. Samenwerking bevorderen tussen overheid, bedrijfsleven en andere stakeholders om een duurzame gebiedsontwikkeling op gang te krijgen waarbij sociale programma’s stevig worden ingebed. Het is deze insteek van de SDSP die voor mij getuigt van realiteitszin en die inhoud geeft aan het woord ‘visie’.
Ik hoop dat we nog veel van deze bijzondere stichting gaan horen; de SDSP verdient het namelijk om opgemerkt te worden. Van harte met jullie jubileum en nog vele jaren!
Forever yours 😉
