Terug naar Sorong
door Gaby Farla en Eline Suurmond
Reizen en vrijwilligerswerk doen, dat was de basis. Dat wij eind 2007 naar West Papua zouden reizen, had niemand kunnen voorspellen. Via Jakarta naar Makassar naar Sorong. Twee meiden van 21 jaar op zoek naar avontuur, verdieping en iets willen betekenen voor anderen. Dit is allemaal gelukt en meer! We hebben dagboeken volgeschreven en willen jullie meenemen tijdens ons avontuur door quotes uit onze dagboeken te delen.
“Ik weet dat we moeten wennen aan alles, maar ik denk niet dat we hier 7 weken blijven.”
En dan hadden we het –achteraf bezien- al redelijk luxe in een gastenverblijf van een Zwitserse zuster. Zij heeft zich jarenlang ingezet voor behandeling en verzorging van (ex-)leprapatiënten. Zij heeft ons erg geholpen bij onze missie in Papua; een betere leefomgeving voor de verstoten ex-leprapatiënten. En ze hielp ons als we weer eens malariaverschijnselen hadden.
“Jaja in een paar uur kan je je geestelijk en lichamelijk weer heel anders voelen. We hebben een overzicht gemaakt van alles wat we de komende 6 weken kunnen doen.”
Blijkbaar is afreizen naar Papua een aanslag op zowel lichaam als geest. De enorm hoge luchtvochtigheid, hoge temperaturen en intense zon zijn een aanslag op je lichaam. Ook de indrukken die je opdoet zijn overweldigend. Waarom worden de Papua’s zo achtergesteld?
“In Kampling 1 (één van de twee wijken van de ex-leprapatiënten) verzamelde zich weer een heleboel kinderen om ons heen. Ze lopen met ons mee en zeggen wat Engelse woorden zoals: “Hi mister, how are you?”,”Bye bye, I love you.”
Ze vonden het geweldig om blanken te zien. Het hele dorp liep uit. Daar waar in Nederland mensen zonder op te kijken je voorbij razen ben je hier een heuse attractie. Als we het hebben over een attractie…
“Er wordt door de meeste taxichauffeurs veel aandacht besteed aan de geluidsinstallatie en de aankleding/versiering van de busjes. Een bonte kermis!”
In Papua ben je echt in een andere wereld. Fantastisch om mee te maken.
“Er was zoals bijna iedere middag een tropische regenbui. We maken onze schoenen al niet meer schoon anders blijf je poetsen.”
Heerlijk verkoelend waren die buien. Je krijgt na verloop van tijd ook een ander ritme. Je vermijdt de hitte en leeft op momenten dat het koel is. Dus ja; vroeg op en een middagslaapje.
Na weken in Sorong zijn we voor de SDSP de voortgang van andere projecten aan het monitoren. Hiervoor zijn we onder andere afgereisd naar het eiland Gam. “Mooi bijzonder, bijzonder mooi. Het eiland Gam is een paradijsje!”
En bij het teruglezen wat we tijdens een van onze boottochten hadden opgeschreven… “Op de boot nog een bordje gefotografeerd “Please do not spit”. Ja, want dat is hier heel normaal naast smekken en boeren.”
Elke keer kwamen we tussendoor in Sorong terug om bijeen te komen met de projectgroep die we zorgvuldig hadden samengesteld met mensen uit de kampungs die echt verandering wilden. “De vergadering met de projectgroep was fijn. We hopen dat ze alle gemaakte afspraken nakomen, zodat we de vaart erin kunnen houden. De weken vliegen voorbij.”
Veel daadkracht maar in sommige gevallen… “Vandaag weer duidelijk kennisgemaakt met de Papua cultuur. Na wat praten bleek er nog niets geregeld te zijn voor onze trip morgen naar het Arfakgebergte. Dus wij vragen gesteld, rollen verdeeld en dus heerlijk Westers gehandeld.”
Uiteindelijk hebben wij alle informatie verzameld die nodig was. Wat we allemaal onderweg tegenkwamen is met geen pen te beschrijven. “Varkens, koeien, kippen en honden lopen los over de weg die ons het binnenland in brengt.” “Als eerst hebben we de zwarte paradijsvogel gezien vanuit ons hutje van bladeren. Bij het volgende hutje de Vogelkop Bauer gezien.”
Dat je na het reizen door West Papua niet verliefd bent geworden op het land en de mensen kunnen wij ons niet voorstellen. Ons advies: ga het avontuur aan!
