Blog door Jurgen Nagel – verschenen op 1 november 2010 op Alles is Biodiversiteit
Ik weet het nog goed als kind. Loekie, wat was die grappig. En dan petje pitamientje. En dan Centraal Beheer, grappig hoor. Wat een genot die reclames. Er zitten een paar irritante tussen maar als kind wordt de reclame je al door de neus gedrukt en het went. Later kwamen de commerciele zenders. Kon je geen film kijken of er zat reclame tussen. James Bond en dan ineens maandverband. Ook dat went. Toen via internet en op billboards. Ze lijken weinig invloed op je te hebben, maar zoals Goebbels een heel land verslaafd maakte aan Hitler, maakt reclame ons koopverslaafd. Welke idioot heeft nu wel eens gedacht: “He potdikkie, had ik maar een soort grote föhn om al die nare blaadjes van mijn erf te blazen”. Of vonden we het echt zo lastig om in Scherpenzeel de weg te vragen naar het postkantoor en moesten we daarom een TomTom. Ik durf te zweren dat mijn oma in 1950 nooit heeft gedacht “goh, hadden ze maar eens een onderbroek met aan de achterkant een touwtje, dan zie je die randjes niet zo door de jurk”. Behoefte wordt gecreëerd en we lopen er achter aan. Zoals een kind alles doet voor een zuurstok, of Pokemon plaatjes, zo doen wij alles voor biertender of ontharingskuur. Kabinetten vallen vanwege groeicijfers, oorlogen worden begonnen vanwege onze energiebehoefte. In Papua is dat uiteraard nog niet zo. Mis je dat helemaal niet en voel je je als een ex-verslaafde vers uit de Jellinek-kliniek. Eindelijk eens nuchter en behoefteloos. Mode is niet van belang, je kapsel doet er niet meer zo toe, tv hebben we niet, telefoon doet het niet. Niet meer door suffe winkelstraten slenteren op zoek naar iets om te bevredigen. Reclame komt niet tot ons.
Wat wel tot ons komt, is waar onze consumptieverslaving toe leid. De palmolie plantages, uw zeep en bakproducten, en ertsmijnen, uw Volvo en uw trouwring, vernietigen langzaam het laatste oerbos en alles wat er in woont, inclusief de Papua’s. Uw keuzes in de supermarkt dragen deze ontwikkelingen. Hoeveel consumenten denken daadwerkelijk aan kinderarbeid, duurzaamheid, biologisch, ecologisch in plaats van hamsteraanbiedingen en jokerstickers. Zolang dat niet gebeurt, zolang we dat niet aan onze kinderen meegeven, eindigen we op een kale knikker van een aardbol en kijken we heimelijk naar droombeelden op al van onze vele schermpjes. Ver van ons bed is niet ver. Het is maar 14 uur vliegen en je bent er. 10 uur naar Peking. Het is maar een aarde. Economische ontwikkeling houdt je niet tegen? Wel als we minder consumeren. En geloof ons. Een glas water smaakt hier tien keer zo lekker als dubbelfris met guapa en kajoenbesextract. En een koffie toebroek is vijftig keer zo lekker als een machiatto dubbele latte linksomgeroerd. Geluk koop je niet bij Philips of Unilever. Moralistische prietpraat van linksdraaiende bebaarde geitenwollen muslivreters”. Misschien. Maar wat hier aan de andere kant van de aarde gebeurt ten behoeve van onze breedbeeld tv’s laat niemand die er woont onberoerd. Het tegenhouden van economische ontwikkeling kan alleen de consument. Koop duurzaam, koop gecertificeerd.
En steun de Stichting Duurzame Samenleving Papua Barat. De SDSP heeft een realistische aanpak en helpt de Papua’s aan duurzame economische activiteiten en gezondheidszorg. De Papua’s zijn als hoeders van onze laatste bossen rechtmatig eigenaar en wij helpen hen in de dialoog met de multinationals die van hun bos gebruik willen maken. Geld van donateurs wordt in het veld besteed en ondersteund initiatieven van de Papua’s zelf. Alleen met een gevulde maag, onderwijs en goede gezondheid kunnen de Papua’s zeggenschap blijven uitoefenen over hun bos. Ontbossing is hier al op grote schaal begonnen. De palmolieplantages zijn dit jaar twee keer zo groot geworden en volgend jaar wordt begonnen met een van de grootste ertsmijnen ter wereld, pal naast de Kebar vallei. Het is al twaalf uur.
