Hallo,
Een kort berichtje op t weblog, met weer een hoop foto’s.
Na een paar weken Senopi zijn we een paar dgn hier in Manokwari. Monique gaat overmorgen terug naar Nederland en ik voor de laatste keer weer naar Senopi.
De mishandelde vrouw die wij de vorige keer naar het ziekenhuis in Manokwari hadden gebracht is inmiddels hersteld van de klappen. Ze is (nog) niet terug bij haar man en heeft haar 6 kinderen ook nog niet gezien. Ze verblijft bij verschillende familieleden in verschillende dorpen in en rond Senopi, en ik merk dat als ze niet in Senopi is, ze zich dan het beste voelt. Er wordt door enkele familieleden wat negatief over haar gepraat en dat gaat haar psychisch niet in de koude kleren zitten.
Er is hier echt veel dat wij/ik niet begrijp in het gedrag van mensen. Papua mensen hebben zo’n andere cultuur / achtergrond / gedrag / gedachten. Niet te volgen soms. Maar echt heel interessant natuurlijk.
Dit alles heeft alles te maken met dat er nog te vaak onnodig mensen doodgaan. Mensen komen niet of veel te laat (als de patient al in kritieke toestand is) bij de verpleegpost aan. Een voorbeeld hiervan is Maria uit Ayabogiar, 2 uur vanaf Senopi vandaan. Zij is (was) 20 jaar. Nog nooit was ze op controle gekomen ivm haar zwangerschap. Vorige week leek de bevalling in te zetten, verloor ze groen vocht en kwam ze heel ziek ineens bij ons aan. Haar kind lag in stuitligging, kon nu niet meer gedraaid worden en ze had of baarmoederinfectie of zwangerschapsvergiftiging. Wij hebben nog wat proberen te doen; infuus aanleggen, antibiotica geven, meer konden wij niet en daarna hebben we haar gelijk doorgestuurd naar de stad zodat ze als ze geluk had – de autorit duurt 6 uur – nog geopereerd kon worden. 2 dgn later hoorden we dat ze inderdaad geopereerd was en vlak daarna overleden was. Ook haar baby die levend ter wereld kwam overleed na een paar minuten.
Een ander verhaal gaat over Yoswa, een baby van 8 mnd. Hij was in eerste instantie erg ziek en zijn ouders kwamen niet naar de verpleegpost. Van anderen hoorden wij van zijn toestand, daarom zijn we bij hen thuis gaan kijken. Die week zijn we nog een paar keer terug geweest. De medicijnen die wij gegeven hadden werden niet of te weinig aan het jochie gegeven. Toch leek hij aan de beterende hand te zijn. Een paar dgn later hoorden we ineens dat hij overleden was. De dag ervoor was zn toestand weer achteruitgegaan, er was bij hem gewaakt en wij waren er weer niet bij geroepen. Sja. Nu is ook hij dood. Nog een voorbeeld van een onnodige dode dus. En voor hem waren er al 1 broertje en 1 zusje overleden. De ouders Gasper en Jacoba hebben nu nog 4 kinderen, terwijl ze er ooit 7 hadden.
Waarom handelen de mensen zoals ze doen? Wij kunnen het vaak niet volgen, komen er niet achter. Toch proberen wij door aanwezig te zijn – ons te laten zien als er zieken zijn en steeds maar te blijven herhalen dat mensen niet moeten wachten tot een situatie kritiek is voor ze ons en de verplegers erbij roepen – te bereiken dat mensen steeds eerder onze hulp inschakelen ipv alleen op bladeren en boombast uit de natuur te vertrouwen.
Er is verandering, dat zien wij wel, er worden ook genoeg levens gered door de verplegers van Senopi en Kebar. Maar het kan nog zoveel beter. Het moet nog zoveel beter.
Op het moment is er een oudere vrouw in Senopi, zij brak 2 wkn geleden haar scheenbeen omdat ze achterna gezeten werd door een hond. De mensen hebben haar been met bamboo gespalkt en iedere dag komt er een vrouw die kennis heeft van bladeren uit de natuur haar behandelen. De bladeren kookt ze in heet water en daarna wrijft ze deze over het been van de vrouw heen. Het schijnt dat ze hiermee gebroken botten en ook de bloedvater eromheen weer netjes kan helen.
Wij hadden geadviseerd dat ze direct na de breuk naar de stad zou gaan om zich in het ziekenhuis te laten behandelen, maar de vrouw en de gemeenschap waren het erover eens dat ze de 1e drie weken in Senopi zou blijven en met bladeren uit de natuur behandeld zou worden. Wij accepteren dat natuurlijk. De mensen zijn het gewend zo. Wij hebben de mogelijkheid geboden naar de stad te gaan, maar het is haar eigen keus.
Voor ons is het natuurlijk erg boeiend om te zien allemaal en hopelijk hersteld ze er goed mee. De vrouw met de bladeren heeft al meerdere mensen behandeld en schijnbaar waren ze heel snel hersteld.
Een andere jongen daarentegen die zijn bovenbeen brak doordat hij uit een boom viel, werd door zijn ouders wel direct naar de stad gestuurd. Er zijn verschillende zienswijzen hier. Modern en traditioneel loopt hier door elkaar heen. Een mix van traditioneel en modern is meestal geen optie, dat strookt niet met elkaar. Dus als iemand met bladeren uit de natuur behandeld wordt, kan er geen antibioticum ofzo gegeven worden.
Ach, t is zo interessant allemaal in Papua. Alles is anders dan in Nederland. Ik blijf nog even hier.
Xx
