Hoogtijd voor een nieuw weblogbericht. Het was voor ons even een goed teken deze writersblock. Lekker opgaan in het alledaagse Holland was leuk. Toch is Nederland na een jaar rimboe iets minder alledaags. Het zit em in kleine dingen waaraan je merkt dat je uit papoea komt. Zo valt het echt heel erg op hoe ongelooflijk rijk we zijn. Elke rotonde, elke fietsbrug, elk bordje met daarop aangegeven dat je zoveel kilometer te hard rijdt. Elke invalideparkeerplaats, het reclamedrukwerk wat elke dag in je brievenbus gesodemieterd wordt en die je meteen de kliko in dondert. Verkeersborden met daarop een overstekend eendje. Elke huiskamer met breedbeeld HDTV, elke tuin met driekleurig steenbeslag en kekke waterpartij. Elke voorraadkast die zo uitpuilt dat 20 procent ervan nooit opgegeten zal worden.
Even ons rillerig begin daargelaten was het vooral fijn om weer in Nederland te zijn. Helemaal omdat we eigenlijk op vakantie waren. Van de warme douche, de kazen en het orderlijk verkeer wordt door ons enorm genoten. Ook de neerlandse mug mag ons naar hartenlust steken en de rest van het ongedierte die lachen we natuurlijk vierkant uit.
Het weer was ook prima te pruimen en het leukst was natuurlijk om velen van jullie weer te zien. Hoewel het een illusie is een verloren jaar in een avond bezoek in te halen is het bij velen toch gelukt een niet te hooggespannen avondje te vullen als vanouds, met wat versnaperingen en een hoop onzinnigheid. En zo hoort het. Degenen die wij helaas niet meer konden zien of niet vaak genoeg bieden wij onze excuses aan. Volgende keer beter. Het blijkt onmogelijk iedereen die ons en vooral de papua’s en de projecten van de sdsp een warm hard toedraagt in levende lijve te bedanken.
Zoals gezegd wentelde we ons heerlijk in de Hollandse overvloed. Het fijnst was het om met lekkere trek de AH binnen te lopen en je winkelkar vol te smijten met gevulde koeken, danoontjes en flessen wijn en bij de kassa pas na te denken hoeveel flappen je uit de portemonee moest trekken. Omrekenen in rupiahs is dan weer iets wat je niet moet doen. Vooral je auto op een stuk beton zetten en daar dan 12 euro voor moeten betalen is iets waarvan we in razernij konden ontsteken.
In Nederland hebben we voor het werk in de rimboe ook goede contacten opgedaan. Waterzuivering, afvalverwijdering, medisch, onderwijs, landbouw, gereedschap. We kunnen er weer tegenaan.
We willen met deze mail, nu we in Holland onze administratie piekfijn op orde hebben, jullie heel hartelijk danken voor alle steun. Niet in het minst voor het ongelooflijke bedrag wat in het koffertje is gestoken. Stortingen van tientjes tot 1000 euro. In totaal hebben we 18000 euro ontvangen. Maria’s arm, een studente die kan afstuderen, 6 emergencie vluchten, noodhulp bij de aarbeving, landbouwgereedschap, onderzoekskosten in het ziekenhuis, bijdrage voor medicijnen, melkpoeder voor baby’s, lesboeken en woordenboeken, een aantal specifieke operaties, transporten, bijdrage voor een imunisatieronde en klamboe’s. Hoeveel mensen zouden er gered zijn dankzij jullie steun? We hebben nog geld over dat we graag willen gebruiken voor een groot project naast het moeder en kindzorg project. Op dit moment denken we aan een internaat voor basisonderwijs voor kinderen in het binnenland. Daar moet dan nog wel wat geld bij. Misschien dat onze Llink uitzending op 5 september wervend werkt.
Terima kasih namens de geholpen papua’s!!!!
Verders… We zitten nu in Padangbai op Bali met Maartje en Maarten. Erg gezellig en ontspannend. Werk begint via de mobiele telefoon wel door te sijpelen maar ach… Het is leuk werk. Het is ook leuk om naar de toeristen te kijken die als sardientjes in superwarme busjes worden uitgebraakt voor hun hotels. Wat is vakantie ‘vieren’ toch een raar fenomeen. Wij zijn ook toeristen en wij worden ook door die busjes uitgebraakt maar de dag nadat je bent uitgebraakt heb je het volste recht om te turen naar anderen die worden uitgebraakt en belaagd worden door verkopers. Net als vroeger op de camping. Iedereen ging er op de camping voor zitten om te zien of je huwelijk het zou houden wanneer je je tent ging opzetten. Dat geeft niks, morgen mag je ook kijken naar anderen die hun tent gaan opzetten. Zo kijken we dus naar onze mede-toeristen. Ruggen zwaarverbrand vanwege een verkeerd ingeschatte snorkelsessie, mokkig voor zich uitstarende echtparen tijdens het avondmaal omdat zij wel een veel te duur kettinkje wilde kopen bij de verkoopster en hij niet. De leuksten zijn diegenen die vanaf dag 1 een veel te blij gezicht opzetten en bij alles “heerlijk” en “fijn” en “lekker he”, roepen. En dan die vrouw ernaast waarbij haar lichaamshouding verraad dat meneer thuis nooit een blij gezicht heeft en “heerlijk” en “lekker” en “fijn” zegt. Je voelt dat er een knallende ruzie in de lucht hangt die maar een kleine aanleiding nodig heeft. Een veels te duur kettinkje kopen bijvoorbeeld.
Maar toegegeven, je moet wel een enorme zuurpruim zijn om Padangbai niet leuk te vinden.
Tot zover weer,
E en J
