Tja, wil je helpen opbouwen in ontwikkelingsgebied dan heb je centjes nodig. Ellis en ik zijn dan ook , zoals beschreven in vorig weblogbericht, hoopvol naar Australië gereisd.
Sydney is een schoonheid van een stad. We hebben ondanks dat we heus wel gewerkt hebben, redelijk kunnen genieten van de Blue Mountains (is gewoon categorie Grand Canyon!!), prachtige baaien en uiterst vriendelijke Australiers. Ze doen niet alleen vriendelijk, volgens ons zijn Australiers ook echt vriendelijk. Dat kan ook niet anders met dat weer. Overigens schijnen er statistisch net zoveel Australiers depressief te zijn als Nederlanders. En nu vinden wij het volkomen terecht dat we in Nederland met deze belachelijke gedoog regering depressief zijn, maar de Australiers mogen echt niet mekkeren. Dat woont daar maar een beetje vrijstaand met aangeharkte gezonnetjes onder de Eucalyptus bomen en een strak blauwe hemel en als men de drukte zat is, dan rijdt men zo de woestijn in waar ze koala’s kunnen knuffelen.
Nog erger is dat Perth ook al zo’n alleraardigste stad was, met splinternieuwe aan de Indische oceaan gelegen parken die keurig netjes onderhouden zijn, witte stranden waar je nog eens ouderwets door een haai gegrepen kan worden en schilderachtige rivieren met wijngaarden. Ik vrees dat Australie gewoon buitengewoon mooi en vrolijk is. Ga er dus vooral niet heen.
Nu zitten we op Bali en dat is ook geen straf, heus niet. We doen wel druk achter de computer en met de telefoon maar elke avond uit eten gaan, is toch best relaxed. En Sanur is gemoedelijk Bali. En Bali is toch al best gemoedelijk. En dan morgen naar Singapore voor visumverlenging.
Via de mail lezen we dat verschillende kerken ons zouden willen steunen. Bedankt Augustijnen, Wally en Nelleke. We kunnen het goed gebruiken voor onze Papuavrienden. Ondanks dat veel projecten zichzelf terug verdienen middels het microkrediet systeem of duurzame landbouw, blijven we geld nodig hebben.
Het binnenland van West Papua is momenteel een beetje onrustig. Er worden nieuwe burgemeesters gekozen en nieuwe gebieden tot gemeente gebombardeerd en dat resulteert erin dat diverse clans elkaar in de haren vliegen. In Senopi zijn helaas veel projectmedewerkers slachtoffer geworden van een woede-aanval van een ander dorp. 10 huizen vernield, maar gelukkig geen slachtoffers. Het is echter nog steeds onrustig. Erg verdrietig wanneer de grote meneren campagne voeren en de kleine heren met elkaar op de vuist gaan. Het is nota bene allemaal familie van elkaar.
Onze waterinstallaties doen het gelukkig gewoon nog en ook zijn de laatste huizen op elektriciteit aangesloten. En de zaadjes van onderwijs, skillstraining en edukatie kun je wanneer eenmaal in de hoofden gepland, niet kapot maken. We gaan er gewoon weer voor!
Zo, rest ons te melden dat jullie worden gemist!
Tot snel.
E en J / Ellis en Jurgen
