Ff weer een bericht want het waren roerige tijden hier…….
Het weekend na mijn aankomst in Papua vond er in Senopi (waar ik nog naar toe ga) een dramatische gebeurtenis plaats. Een Indonesische vrijwilligster van de stichting nam in het dorp een overdosis medicijnen waaraan ze uiteindelijk is overleden. Een gebeurtenis die alles in rep en roer bracht vanwege alle emoties en vragen, maar eveneens door alles wat er geregeld moest worden. Ze kwam oorspronkelijk van Sumba en is onder begeleiding van Ellis en Jurgen en de pater die tevens haar oom is, naar haar huis gebracht op Sumba. Op dit moment zijn Jurgen en Ellis nog in Sumba om de afscheidsceremonie bij te wonen. Wanneer zij terugkomen, kunnen ook wij met hen vertrekken naar Senopi. In de tussentijd verblijven Jettie en ik in Manokwari in het YAT losmen van de SDSP, wat ondertussen al een gezellig thuis is geworden. We plannen hier de nodige uitstapjes in de natuur gaan naar de mooie witte stranden, en zorgen ervoor dat de boodschappen die er gedaan moeten worden voor straks in Senopi er ook zijn. Kortom de dagen vliegen voorbij.
Gister op pad geweest met een gids, hartstikke leuk, de natuur in. Tenminste dat was de opzet…..
Onderweg kwamen we langs het vluchtelingenkamp van de overstroming van Wasior begin oktober. Daar loop ik natuurlijk niet zomaar langs….dus gingen we vragen of we met de mensen mochten praten met gids Charles als vertaler.
In het vluchtelingenkamp wonen 1200 mensen in tenten op een beperkt terrein. In één tent leven zón 23 mensen samen met dozen als afscheiding en als enig bezit na de ramp. Alle voorzieningen zijn er aanwezig. Het was goed om te horen dat de mensen zelf heel tevreden zijn met de hulp die ze krijgen van de overheid. Indonesie steekt er veel geld in, er worden op dit moment in Wasior nieuwe huizen gebouwd voor allen, want de mensen hebben helemaal nix meer. Elk gezin krijgt wekelijks een voorraad goederen en het leger springt bij met het koken van het eten in grote ketels. Ik sprak met een jongen van 17, kon erg goed engels en vertelde dat hij niet naar school ging omdat hij geen uniform meer had….. Hij vertelde 1 stel kleding te hebben en een paar slippers…… Een meisje van dezelfde leeftijd daarintegen ging wel naar school hier in Manokwari….
Het was wel even slikken toen ik het terrein op liep……….maar heeft daarnaast ook iets weg van een flinke kampeerpartij, maar dat wil je natuurlijk niet in deze omstandigheden.
Een wandeling in de natuur was een welkome afwisseling. Erg mooie grote insecten gezien, en ze zijn mega kleurrijk hier!
Op de ojek (taxibrommer)verplaatsen we ons hier door de hele stad en dat is geweldig.
Op naar een pasar….plaatselijke markt, wat een zooitje en wat vind ik dat mooi! Naast de markt is een grote vuilnishoop waarop de varkens lopen te wroeten. Die slenteren hier trouwens gewoon los op straat als een soort van spaarpotje voor slechte tijden. (nog ff gekeken maar het gleufje bovenin ontbrak…..;)
Mensen doen de hand voor de mond als ze er langs lopen en de varkens doen hun best om er nog meer troep van te maken. Maar de mensen zijn vriendelijk en moeten erg lachen wanneer ik een gemaakte foto aan ze show. Wat is het een mooi volk! Maar toch snappen ze het niet denk ik steeds……;) of snap ik het niet?
Er zijn hier zoveel tegenstrijdigheden en zoveel invloeden van religie, bijgeloof, de rol van de gemeenschap enz. Eigenlijk vertrouwd niemand elkaar en weet je nooit wat iemand echt denkt of wil. Dan is er nog de rol van de overheid die voor de Papua’s niet altijd gunstig uitpakt. Het is een onderdrukt volk. Dat er nu zoveel geld in het herstel van Wasior wordt gestoken wordt gezien als een daad voor de buitenwereld. Ondertussen wordt er druk geboord op nieuwe plekken in de bush naar delfstoffen. In het vliegtuig hiernaartoe sprak ik met een man die voor dergelijke zaken een aantal dagen in het land was. Ieder wil zijn of haar gram halen uit dit land, en das jammer. Want in de buurt van Senopi bijv. gaan ze binnenkort ook beginnen met boren. Er is ecotoerisme opgezet juist om de mensen de mogelijkheid te geven inkomsten te verdienen aan het land en alles wat er leeft. Dat gebeurt dan nu op een andere manier. Mensen moeten gedwongen verhuizen in de hoop dat ze mogelijk dan ook een baan bij het bedrijf zullen krijgen. “Fight not against them, but with them” is het motto. Er is zoveel gaande hier, en ook weer zo basaal weinig dat het boeiend blijft……..
En ondertussen plannen we de nodige uitstapjes om de bijzondere omgeving te leren kennen.
Zo gingen we gister op pad om aan de noordkant van de vogelkop een wandeling te maken langs en door de rivier op zoek naar mooie vogelexemplaren.Vandaag hebben we bij de plaatselijke gezondheidsdienst spullen opgehaald voor de medische kliniek in Senopi. Dat kost dan gewoon een halve dag! Hier in Papua spreekt men van jam karet, rubberen tijd…en dat is het…..hééél rekbaar.
En ondertussen zit ik sávonds op de veranda mijn indo te oefenen met Piet de bewaker die op zijn beurt het Engels opfrist…..ook handig.
Morgen voor een aantal dagen met de boot naar het eiland Numfor waar een mooi koraalrif ligt.
Dus het vlg bericht zal hopelijk mooie waterplaatjes bevatten.
Groets en tot een latere update
Monique
