Het werd hoog tijd voor een nieuw bericht. En dat dit bericht jullie pas nu bereikt, heeft alles, maar dan ook alles te maken met de inmiddels befaamde, beruchte, vervelende, hoogst irritante, zoemende, stekende, miniscule maar ondertussen o zo etterige MUG (met hoofdletters ja).
Omdat telkens maar weer malaria ook zo gaat vervelen, dacht de MUG mij dit keer te verrassen met een leuke plotwending. Dit keer, beste mede MUGGEN-haters, wist de MUG mij te verrassen met Dengue. Niet dat hij zich makkelijk laat betrappen, deze ploert: in het begin had de MUG mij aardig tuk. Maar toen bleek dat de malaria-medicijnen niet het werk deden dat ze geacht werden te doen, ik daarnaast een soort rode hond en een onprettige koppijn aan het rijtje symptomen kon toevoegen en ik daarbij ook nog het gevoel had alsof ik van Senopi naar Manokwari had gelopen (lees: spierpijn), begon ik mij toch enigszins achter de oren te krabben.
Dengue komt volgens iedereen hier niet voor, maar ondertussen hebben er wel verbazingwekkend veel mensen persoonlijk ervaring mee. Aangezien Jurg en ik op Lombok geweest zijn, waar de mensen niet zo in de ontkenningsfase zitten, was mijn verzoek om een bloedtest voor Dengue toch overtuigend genoeg. Omdat ik met over de 39 graden koorts niet bijster veel zin had om voor niets naar een ziekenhuis of laboratorium te gaan, belde ik van tevoren met een bevriende dokter. Of ik de benodigde tests kon laten doen in het Navy Ziekenhuis? Maar natuurlijk! Daar aangekomen kon ik alles laten testen, behalve mijn trombosieten en mijn leverfuncties. Zeg maar de tests waar ik op doelde… Laat ik zeggen dat ik me toch wel even afvroeg of het wellicht aan mij lag en ik in een status delirium wellicht zelf had verzonnen dat ik in het enige enigszins normale ziekenhuis een simpele bloedtest kon laten uitvoeren. Maar ik kon wel naar Laboratorium Zus. Tuurlijk; ga ik daar toch nog even naar toe; ben nou toch mijn bed al uit…. In Laboratorium Zus zat ik al bijna met de spuit in mijn arm toen alsnog bleek dat hun apparaat ook stuk was. Tja, dan kon ik toch beter naar Laboratorium Zo…. Lang verhaal kort gemaakt; in elk laboratorium kreeg ik een deel van een test en in elk laboratorium een andere uitslag plus dito medicijnen. Ik voel me meer en meer alsof ik ergens along the way zelf een doktersgraad heb behaald, want eigenlijk ben je hier gewoon op jezelf aangewezen voor een beetje logische en passende diagnose. Inmiddels is de koorts verdwenen en zien mijn benen en armen er niet meer uit alsof ik gruwelijk was mishandeld met een rode pen.
Tussen alle bedrijven door is het afgelopen week gelukt om een team van het Rode Kruis in de auto te laden om naar Senopi te gaan. Zij hebben tentzeilen, rijst en drinkwater ingeladen om in Senopi af te leveren. Anderhalve week geleden zag ik ineens het Rode Kruis kantoor en toen ben ik gewoon naar binnen gelopen en hen verteld over de situatie in Senopi en omstreken. Zij waren blij met de informatie en blij dat ze ergens concreet aan de slag kunnen; hoewel ze ook graag naar andere plekken zouden willen (noordkust, Anggi meren), blijft enige samenwerking vanuit de overheid uit, waardoor ze in die gebieden gewoon niet kunnen komen. Daarbij krijgen ze ook weinig informatie of data door van de actuele situatie. Doordat de weg naar Senopi begaanbaar is en we de auto hebben, geldt dat probleem niet voor Senopi. De jongens van het Rode Kruis gebruiken de dagen in Senopi ook om data te verzamelen. Jurgen kan ze op hun wenken bedienen, want die is afgelopen week heen en weer naar Siakwa gelopen. Een tocht, dwars door de jungle, waarvoor je minstens 2 volle dagen uit moet trekken om er überhaupt te komen.
Jurgen is er met de verpleger en een hoop dragers heen gelopen, voorzien van medicijnen. In Siakwa aangekomen hebben ze moeten besluiten een dag extra te blijven vanwege de vele zieken.
Het team van het Rode Kruis bestaat uit 3 man sterk; 2 hebben een psycho-sociale achtergrond en richten zich op voorlichting en trauma-verwerking (o.a. door een film te laten zien over een aardbeving) en de 3e heeft een medische achtergrond, waardoor hij ook van dienst kan zijn bij het houden van de spreekuren. Er is nog iemand meegereisd: een jongen van een stichting hier in Manokwari die zich inzet voor AIDS-voorlichting en –preventie. Ook hij verzamelt data, zodat ze kunnen bepalen op welke wijze ze in dit gebied aan de slag kunnen. Hartstikke mooi dat dit ontstaat en voor ons bovendien bijzonder fijn dat we zulke enthousiaste mensen hebben getroffen hier in Manokwari, daar waar de grotere organisaties en de overheid het echt lijken te laten afweten voor zover wij kunnen beoordelen.
Tot op de dag van vandaag (!!!) wordt Senopi elke dag opgeschrikt door minstens 1 aardbeving. Dan hebben we het over echte bevingen. Hier in Manokwari merken we er nauwelijks meer wat van, al slapen veel mensen nog steeds in tenten voor hun huis of op open plekken in de stad. We voelen hier alleen af en toe nog een schommelingetje. Maar in Senopi houdt het niet op. De nasleep duurt dus voort en neemt vrij ernstige vormen aan. Het is in de eerste plaats uitermate stressvol voor de mensen. Hun stress wordt vooral veroorzaakt door een gebrek aan kennis; men is oprecht bang voor tsunami’s en instortende bergen. Door de aanhoudende stress en het feit dat het water in de rivier zodanig vervuild is (door aardverschuivingen), dat het lange tijd kost om het drinkbaar te maken (filteren, koken), verzwakt men steeds meer en zijn er buitenproportioneel veel mensen ziek. Gelukkig is het water in de waterput goed drinkbaar. Maar het is niet genoeg: Jurg schreef dat je er bijna niet tegen op kunt drinken. Het heeft namelijk ook nog eens niet tot nauwelijks geregend sinds de bevingen. De grote opvangtank voor regenwater naast de kliniek is er helemaal klaar voor, maarja: dan moet het wel regenen.
Ondertussen gaat het leven hier in Manokwari min of meer zijn gewone gang en is ‘ons’ huisje voor het YAT zo goed als bewoonbaar. Elke dag kan ik weer een nieuw stopcontact in gebruik nemen en deze week wordt gebruikt om de boel meer leefbaar te maken. Vanmiddag komen de laatste meubeltjes en zo kan ik morgen met Nanda en de meiden (Lucy en Annie uit Senopi werken sinds 2 weken voor het YAT) de boel gaan inrichten.
Ik zit onderhand al veel langer in Manokwari dan ik had gewild en ik heb ontzettend veel behoefte om weer naar Senopi te gaan. Maar er moest hier nu eenmaal een hoop gebeuren en praktisch gezien was het erg handig dat we ons deze afgelopen weken gesplitst hebben. Het betekent namelijk dat ik hier kan zorgen dat de nodige materialen gekocht en naar Senopi vervoerd worden. Hierdoor lopen verschillende zaken vele malen sneller en effectiever (zolang de MUG geen roet in het eten gooit). Maar leuk is anders en ik hoop dan ook dat ik de komende week naar Senopi kan afreizen om verder te gaan waar ik gebleven was, want ik barst van de plannen.
Jurg is in de tussentijd begonnen met de Engelse lessen. Hij is daarmee gelijk de enige leraar in Senopi; de rest zit sinds de eerste bevingen (die plaatsvonden op de laatste dag van de vakantie) in Manokwari. De leerlingen in de klas variëren in leeftijd van 17 tot in de dertig; gevolg van het feit dat veel mensen in Senopi nooit verder hebben geleerd dan de basisschool (of zelfs die niet hebben afgemaakt). Er staat sinds vorig jaar een spiksplinternieuw schoolgebouw voor SMP (middelbare school). Maar er is nog geen inventaris en er zijn geen leraren voor, dus de lessen worden gegeven in het oude gebouw van de basisschool (SD). En de enige les is tot nog toe, is dus Engelse les door mister Jurgen. Educatie is hier in Papua (dat geldt eigenlijk voor heel Indonesië van een bedroevend niveau. Terwijl het zo belangrijk is.
Wat nog leuk is om te melden, is dat we beginnen te merken dat het project op verschillende vlakken zijn uitwerking krijgt in het dorp. We hebben bijvoorbeeld nu een goede betonnen septic tank bij de kliniek en op dit moment zijn drie andere families dit ook aan het maken. Ook het omheinen van een stuk grond dicht bij huis – opdat koeien en varkens de groenten niet opeten – wordt nu gekopieerd. We geven de mensen zaden wanneer ze hun tuin hebben omheind. Verder zijn er een hoop zaken in de pijplijn: het opnieuw leven inblazen van de koffieplantage (hiervoor is een groot stuk grond vrijgemaakt naast de landingsbaan) en het bouwen van een kippenren zijn 2 voorbeelden.
Mag ik overigens van dit moment gebruik maken om de gulle weldoener te bedanken die ons enige tijd geleden extra foto-ruimte op dit weblog kado heeft gedaan? Dank, dank, dank!
En last but not least vanaf deze plek: dank aan een ieder die Het Koffertje (en/of het projectbudget) blijft aanvullen. Daardoor kunnen we hulp blijven geven op de plekken waar het nodig is. Kijk even naar de foto van de mensen in Pubuan en bedenk dan dat wij daar niet heen hadden gekund als er niets in Het Koffertje had gezeten. Ik vond het echt een magisch moment en ik zou graag over willen kunnen brengen hoe fantastisch het voelt om zulke concrete dingen te kunnen doen namens jullie allemaal. Maar dat is niet in woorden te vatten, dus zul je me op mijn woord moeten geloven: het is een SUPERGEVOEL !!
Veel liefs, ook namens Jurg,
Ellis
