Hallo allemaal,
Hier weer een update van de bezigheden.
AARDBEVINGEN / KOFFERTJE
Komende zondag of maandag vertrek ik naar Senopi met een enorme lading medicijnen. Plan is om alle dorpen in 3 districten (Senopi, Siakwa, Kebar) in de komende week te gaan aandoen, want het is nog steeds huilen met de pet op in veel dorpen – exorbitant veel zieken, veel angst onder de mensen, want de bevingen houden maar aan. Oftewel: we gaan het Koffertje ten volle benutten. In totaal hopen we, buiten de reeds bereikte dorpen, in totaal 11 extra dorpen te kunnen bereiken, te weten:Rufewes, Miri, Ayabogia, Rufmor, Yapuo, Atai, Jandurau, Inam, Nekori, Fef en Tabamsereh. We kunnen waarschijnlijk met het vliegtuig in Nekori, Fef en Jandurau komen. Dus ben ik nu bezig om een vliegtuigje te regelen die ons van de ene plek naar de andere kan brengen. Alles wat we niet vliegend afkunnen, wordt dus de benenwagen.
Het missieziekenhuis hier in Manokwari, Santa Monica, is op dit moment bezig de medicijnen voor te bereiden en ook zullen er opnieuw tenten meegaan. Ik hoop ook het Rode Kruis nog een keer mee te krijgen. De mantri, verpleger uit Senopi, gaat sowieso met me mee en dokter Fikri zal waarschijnlijk het trio compleet maken.
Jurg heeft vanmorgen via de radio in Senopi gehoord dat Saukorem (noordkust – het zwaarst getroffen gebied) de afgelopen weken is aangedaan door verschillende hulpkonvooien. We gaan er vanuit dat daarmee ook de dorpen verder op langs de noordkust (Waibeen, Wau etc.) zijn bereikt of dat mensen hulp hebben kunnen halen in Saukorem. Daarom concentreren we ons op het binnenland.
Verder gaan er opnieuw geruchten over een a.s. erg zware beving. Het verhaal gaat dat er zich momenteel spanning aan het opbouwen is. Dat klinkt op zich logisch. Maar het zou aldus ons even goed kunnen dat de spanning juist afneemt. Hoe dan ook is de aarde zich nog steeds aan het roeren. De bevingen worden niet op het internet geregistreerd, daar ze zich onder de grens van 4.5 bevinden, maar ze zijn er dus zeker nog wel. Het gerucht dat die zware beving plaats gaat vinden op 1 maart, lijkt ons geheel uit de lucht gegrepen, maar wellicht het gevolg van het feit dat mensen zich willen vastklampen aan een ‘schijnzekerheid’.
PROJECT
Jurgen berichtte dat er, sinds wij in Senopi zijn, er in Senopi geen enkel kindje meer is overleden als gevolg van een behandelbare ziekte (malaria, diarree, longontsteking, etc.)! De polikliniek loopt elke dag vol met patiënten uit diverse dorpen. Wat leuk is om te melden, is dat de kliniek sinds 2-2-2009 nu ook echt in gebruik is; tot voor kort werd alles vanuit de pastorie gedaan en liep het daar elke dag vol met mensen. De mantri en de verpleegster houden nu dus officieel spreekuur in de kliniek, in plaats van in de pastorie.
De eerste palen zijn de grond in gegaan van het verblijf voor de gezondheidswerkers en toeristen. Dat wil zeggen dat volgens Jurg over een week het dak er al staat. De fundering is al klaar en het skeletten bouwwerk ook. Nu dus oprijzen en een dak erop. 1 April lijkt een realistische datum voor de oplevering. Ondertussen heeft onze woeste Papua-vriend Yan Sedik al wat kleine rijstveldjes aangelegd en is hij bamboe aan het verzamelen voor het koeienhek. We hebben nu drie koeien en we gaan er nog een stuk of zes bij kopen. De varkens hebben een hok en het weilandje voor de varkens achter de pastorie is ook bijna omheind.
Verder gaat de Engelse les als een tiet. Jurg gebruikt de les ook om andere dingen met ze te behandelen, zoals hygiëne, zwangerschap etc. Tot nog toe is hij nog steeds de enige leraar, maar morgen gaan er een paar vanuit Manokwari omhoog met de auto.
Terwijl Jurg in Senopi zit, regel ik hier – naast de noodtransporten – dat de auto telkens volgeladen wordt met spullen die we daar voor het project nodig hebben (accu’s, cement, spijkers, pvc-pijpen, kippengaas, zaden, eten en drinken en een riem voor Jurgen omdat zijn broek steeds afzakt en iedereen zijn bilnaad kan zien). Jurg schreef dat het feit dat ik in de stad ben gebleven, Senopi ten goede is gekomen. Dat vind ik wel fijn om te horen, want in mijn hart zat ik liever alvast daar. Maar het is niet voor niets dat ik hier nog even zat.
Tot zover de ‘droge’ update.
Omdat de boog natuurlijk niet altijd gespannen kan zijn, hebben we de ‘Top 5 van Papua’ (zie hieronder) in het leven geroepen. Ge kunt een regelmatige aanpassing van de lijstjes verwachten…
Tot zover, ik meld me wel als er weer nieuws is!
Salam dari Papua, ook van Jurg,
Ellis
PAPUA TOP 5
Top 5 – Excuses voor het schitteren in afwezigheid
1. (met stip): “Ik had geen spijkers meer”. Onze werkman die aangaf deze week niet te kunnen hebben schilderen omdat hij geen spijkers had. Nu dachten we dat daar alleen een kwast en verf voor nodig was, maar meneer had een spijker nodig om de verf mee te roeren…
2. Iemand die tevens een week lang niet komen opdagen maar zelfs te veel moeite om een goede smoes te bedenken: “Ik had een oponthoud”.
3. “Er zijn geen stenen voor de fundering”. Niet zo’n erg hilarische temeer niet omdat dit voor een maand oponthoud heeft gezorgd voor de bouw van de poli omdat wij in de Filippijnen zaten. Zelf de stenen zoeken of regelen is natuurlijk erg lastig dus wachten we maar totdat ze terug zijn.
4. Geen reden of excuus. Sommige mensen hebben we nooit meer terug gezien. Anderen vertellen dan iets van “Het is het maleo-eieren seizoen, dus hij zit in het bos” of “Hij is naar de tuinen”.
5. “ Het is Hari Raya” Een Indonesische feestdag waar inderdaad een dag vrij voor staat. Maar 3 weken niet komen opdagen is volgens ons toch ietwat geforceerde humor.
Top 5 – Transportmoeilijkheden
1. Vijf dagen lang vertraging in Senopi vanwege een overstroming.
2. Met de filmcrew van LLiNK 2,5 dag wachten op een vliegtuigje, wederom in Senopi. Zij hebben hierdoor hun vlucht naar Nederland gemist.
3. Twee nachten overnachten in het goorder dan goordere hotel Transit in Makassar vanwege een kapot vliegtuig.
4. 24 uur rijden met een 4wheeldrive vanwege 4 keer vastzitten in de bagger van de Arfakbergen. Lokatie Arfui. Normaal staat voor de rit 7 a 8 uur. Extra dimensie aan het verhaal is dat ik even een uurtje met het dorpshoofd heb gepraat en vervolgens wegens dreigende overstromingen weer 14 uur terug ben gereden.
5: Door de aardbeving anderhalve week geen auto naar Senopi vanwege aardverschuivingen.
Top 5 – Mooiste plekken
1. De arfakbergen vlakbij Manokwari. De tanden van de vogelkop. Lieflijke dorpjes met de vriendelijke Hakam bevolking. De vogelkopbauerbird versiert hier met zijn dansjes de vrouwtjes. Zwermen kakatoes en Hornbills.
2. Het Tamrau gebergte rond Senopi. Als je van wandelen en avontuur houdt: woeste rivieren, paradijsvogels, mooie vergezichten, frisse watervallen en een hartelijke bevolking.
3. De Raja Ampat Archipel vlakbij Sorong: dolfijnen, mantaroggen en hagelwitte stranden.
4. De Kebarvallei. Een grote grasvlakte in de jungle. De weidsheid van de vlakte, de woeste bergen eromheen en vooral de stilte is adembenemend
5. Het eiland Numfor: net zo groot als Texel met hagelwitte stranden zonder toeristen, koraal en een groot woud met paradijsvogels en andere gevederden.
Top 5 – Heftigste ervaringen:
1. Nu al dik vier weken aardbevingen. In Manokwari is het erg maar in Senopi hoor je eerst de bergen brullen. Dan zet je je schrap en komt er een voorschok. Daarna is het afwachten hoe groot en hoe lang de daadwerkelijke beving duurt.
2. Een dood kindje en het verdriet eromheen zien, is erg heftig
3. Onze vakantieganger Matty die dacht een eco-tripje te maken in het achterland van Senopi. Maar het ontaardde in een jachtpartij met de lokale bevolking waarbij Matty hetv vege lijf moest redden door de boom in te klimmen vanwege een aanstormend zwijn zo groot als een wasmachine. De buit bestond uit twee boszwijnen, twee herten en een hagedis van twee meter. Matty had gehoopt stil een paradijsvogeltje te kunnen fotograferen. ‘SDSP Eco Tours’ moet wellicht nog wat bijschaven aan haar programma…
4. Opstijgen vanaf Makassar Airport met een vliegtuig dat nog gebouwd moet zijn door de gebroeders Wright. Turbulentie begon al op vijf meter hoogte en duurde voort tot aan Manokwari. De lichten in het toestel vielen meerdere malen uit en eenmaal op de landingsbaan van Manokwari (Thank you Lord) deed het kreng het helemaal niet meer. De deuren moesten van buitenaf geopend worden. Wij denken er sterk over om met de boot naar huis te varen.
5: Vanuit de bush bush met zijn twee armetierige winkeltjes in het vliegtuig stappen en 7 uur later in een Megamall in Jakarta lopen.
Top 5 – Motivatiedipjes
1.Les geven op de plaatselijke school en merken dat je de enige ‘leraar” bent. Zelfs de kerel die je moest introduceren zit al maanden in de stad.
2. Het regelen van een immunisatie ronde in het binnenland. Na zeker drie keer naar iedere dorp te zijn gelopen om het aan te kondigen en weer af te zeggen (de immunisatie zusters waren 2 dagen vertraagd) en weer aan te kondigen, komt het dorp Asiti niet opdagen. Ik weer door de rivier waden in de snikhitte over de weg met een drijfnat T-shirt en duizelig van de dorst: “Hallo, waarom zijn jullie niet bij de immunisatie?”. “Oh, is het vandaag echt? Nou, we komen morgen wel, want het is nu te warm”…
3. Vijf miljoen moeten betalen voor de eigenaar van zand voor de bouw van hun eigen polikliniek. “Of meneer dan ook gaat betalen voor de medicijnen die hij nodig heeft wanneer meneer ziek is?”. Later kunnen afdingen tot 1.5 miljoen.
4. Yan Sedik die gedurende een maand zeker 400 stokken bamboe heeft verzameld en 3 kuub hout voor het maken van een hek ten behoeve van ons koeienproject. Hij was opeens twee weken verdwenen in de bossen. Toen hij terugkwam, kwam hij sip kijkend naar me toe: “Ik moest me even afreageren in het bos, omdat al het hout en bamboe door de rivier is weggespoeld met de aardbeving.”
5. Na malaria is het altijd moeilijk de vrolijke kant van de zaak in te zien.
Top 6 – Motivatieboosters
1. Het zien van patiënten in de kliniek en je realiseren dat er nog geen 1 kindje is overleden aan een behandelbare ziekte sinds we hier zijn.
2. Maria, het meisje met de verbrande arm, dat nu vrolijk lachend, zwaaiend met haar arm, volkomen genezen is.
3. Mensen die elke dag vlees of groente vanuit hun tuintjes komen brengen.
4. De voetballende, drinkende, kettingrokende, altijd lachende pater van Senopi.
5. Naar je werkplek vliegen met een kleine Cessna over de Arfakbergen en de Kebarvallei en je dan bedenken dat je vroeger op de A15 in de file stond.
6. Mailtjes en reacties op het weblog lezen.
Top 5 – Meest hilarische situaties
1. De eerste aardbeving bracht grote paniek, vooral bij onze verpleger. Zijn dochter deed de deur open maar de mantri wist zich als eerste naar buiten te wurmen. Vanaf zijn veranda sprong hij over het hek ineen keer in een modderplas waar hij met zijn korte beentjes tot aan zijn middel in zakte. Hij kon zich niet meer bewegen en is na de aardbeving door twee anderen uitgegraven. Als iedereen sip wordt door weer een naschok, hoeven we alleen dit verhaal aan te halen en iedereen schiet weer in onbedaarlijk lachen, de verpleger nog het hardst.
2. Een meneer die hoogdravend kwam vertellen in de kerk dat Ellis en Jurgen moesten verhuizen naar zijn landje (en daar ook nog grof voor betalen). Jurgen werd vervolgens erg vriendelijk door de gemeenschap van de kerk weggeleid. De meneer kreeg uit het zicht van Jurg twee peunen op zijn neus. Piepende banden en een stofwolk achter de wielen was het laatste wat we van hem gezien hebben.
3. Je pas na 2 dagen afvragen hoe het toch kan dat het tjik-tjak hagedisje op de muur al die tijd op dezelfde plek blijft zitten. En je dan realiseren dat je was vergeten het dubbelzijdige plakband van de muur te halen. Hem dan lospeuteren, waarbij zijn staartje helaas sneuvelt, maar hem vervolgens wel weg te zien spurten. En dan een week later een tjik-tjakje zonder staartje over het plafond zien lopen.
4. Denken dat je in Manokwari een keertje kunt uitslapen om er dan achter te komen dat de werklui van het huisje naast dat van jou, die ochtend hebben uitgekozen om aluminium dakplaten vast te timmeren.
5. Onze struisvogel Suzie die meedeed met voetballen. Alle kindjes probeerden haar te tackelen omdat ze met haar snavel de bal geen goed deed, maar ze ontweek alle uitgestoken voetjes en was veel sneller dan iedereen. Staat op film.
En de klapperrrrr: Goorste plekken – een Top 6
1. De krater op Jurg’s voet. Zeker vier maanden van de ene ontsteking in de ander, liters pus producerend en zwermen vliegen aantrekkend.
2. Hotel Transit in Makassar. Kakkerlakken op en rond de WC, miljoenen muggenlarven in de mandi bak, ontbijt met wormpjes erin, lakens met zeer dubieuze vlekken en geronnen bloed op de vloer.
3. Het strand achter de plaatselijke markt in Manokwari. Nauwelijks zichtbaar achter de wolken vliegen en de bergen visafval.
4. De WC op Rendani Airport, Manokwari. Drollen in de wasbak!!
5. Beekje vierhonderd meter van Senopi waar Jurg met zijn voeten in stond en zich afvroeg waar toch die stank vandaan kwam. Een rottend zwijnenkarkas lag twee meter verderop.
6. Onze auto na een zware rit door de bush. Alle vrouwen en kinderen hebben het interieur met kleurig braaksel versierd.
….wie o wie stuurt ons de Hollandse Mega Top 5 ??!!
