Hoooii….
We hebben weer wat meegemaakt de laatste tijd, dus daar zijn we nog even in deze donk’re dagen. Al zullen jullie wel wat anders aan je hoofd hebben met die witte Kerst voor de boeg. We hebben in elk geval de idyllisch besneeuwde vogelhuisjes en kerstbomen al mogen aanschouwen dankzij de digitale snelweg, waarvoor dank. Maar wij hebben dan weer Sinterklaas en Pietjes in Papua variant gezien. Geen commentaar, zie de foto’s.
Verders…
Heeft een jaloerse ex-dorpsbewoner (de SDSP’ers weten ongetwijfeld over wie we het hebben) het standbeeld – dat in 2007 met veel pijn en moeite door de jungle is gesjouwd door Jos en Wally – ontvreemd. Zeg maar de Theo Maassen van Senopi. Hij heeft een peperdure auto gecharterd om stiekem het beeld het dorp uit te smokkelen. Dit gebeurt twee dagen voordat het beeld zou worden onthuld en gezegend door de bisschop. Maar ja, dat gebeurt natuurlijk wel vaker. Niks nieuws aan de zon.
De Bisschop rijdt alsnog vol goede moed deze nacht naar Senopi om morgen de kliniek in te wijden, het logement en alles wat nog niet ingewijd was door de pater. Ja, lieve kijkbuiskinderen, het inwijden van zaken is belangrijk want anders is je project gedoemd te mislukken. Zo hebben wij onze auto’s nog nooit ingewijd. En zie. De ene chauffeur heeft een essentieel onderdeel nog niet gejat of de volgende rijdt hem in de plomp. Onze chauffeurs dopen we voortaan ook even met hun hoofd in de bak wijwater, nadat we ze en-profil op de foto hebben gezet, want afgelopen maand zijn we toch niet zuinig besodemieterd door de chauffeur die zich werkelijk 2 maanden lang (ogenschijnlijk, dat wel, maar tot 2 weken terug zeer overtuigend) uit de naad heeft gewerkt voor het project. Zie onder ‘Uit de serie’ voor een korte samenvatting.
Wat we ook gaan inwijden, zijn onze koeien. Hoewel die nog niet waren ingewijd, begint er een aantal toch bedenkelijk dikke buiken te krijgen.
Zelf waren we ook nog niet ingewijd, en de malaria sloeg daarom afgelopen week nog toe bij Ellis. Maar het lijf is veerkrachtig (hoewel ook een jaartje ouder, zie ‘Uit de serie’) en de bekende nasleep lijkt voorkomen te zijn doordat er bijtijds is begonnen met een noodkuur en er de dagen ervoor al wat pittige antibiotica in ging vanwege een keelontsteking.
Onze struisvogel was ook niet ingewijd. Die rende steeds vaker het bos in, op zoek naar een hippe vogel om eitjes mee te leggen. Niks mis mee eigenlijk; beter dan in een (weliswaar groot) hok zitten, toch? Maar zodra ze de oogst gaat opknabbelen van onze hardwerkende vrienden in het buurdorp, moet je toch iets ondernemen. Dus een paar keer hebben we haar weer terug gelokt naar het dorp. Inmiddels is ze alweer een paar weken de hort op en dat kan betekenen dat ze haar liefde heeft gevonden, maar ook dat ze alsnog in de kookpot van een hongerige Papua is beland. Ach gos, onze Suzie, in den ochtend altijd bedelend om banaantjes. Kwiektwiettiwetwietwiet. God hebbe haar stampende zieltje voor het geval dat, maar we hopen haar toch echt nog eens door de bosjes te zien struinen.
Verder nog wat alledaagse zaken als mensen die elkaar met slachtmessen te lijf gaan omdat ze denken dat die met die slaapt, iemand die vindt dat we teveel licht hebben en een spijker in de tank van de generator gooit (we vermoeden familie van een ex-dorpsbewoner), Annemiek en Wil die een fantastische Ballantines hebben meegenomen, traantjes bij het zien van foto’s van de Keijsertjes en Luukjes en Welmoedjes, ons puppie Wollie-Bollie, die alle klamboes aan flarden heeft gescheurd, een spin ter grote van een kanarie, Rickiende riksels met walgelijke stenen, met een brommer naar Sjakwah rijden om medische hulp te verlenen (u kunt dit vergelijken met een afdaling per brommer van de Mont Blanc), al onze laptop adapters aan gort omdat de generator van toeren was veranderd (waarschijnlijk vanwege de spijker) en een interrogation in eigen huis door een undercover mannetje van de Intel die waarschijnlijk tot op heden denkt: “die ibu Ellis had me echt niet door, hihi” (we vermoeden ook hier bemoeienis van een ex-dorpsbewoner). Kortom: het waren niet de meest makkelijke weken van het jaar.
Tja, Papua. We houden ervan en tevens moet je er soms van overgeven. Het is lijden om dan weer te genieten. Wij hopen in januari meerdere dagen van ons af te kunnen lullen. Geef ons a.u.b. wat uurtjes om als een dwaas wat waanzinnigheden te vertellen en we zijn volledig genezen. En zoals ons aller Leo eens tegen ons zei ‘Geen vooruitgang zonder tegenslag’ (hiermee weer bewijzend dat zijn one-liners behoorlijk in de roos zijn). En zo bekijken we het maar zoveel mogelijk. Hoewel soms door een wat beslagen bril, zien we nog steeds de dingen die wél goed gaan en de dingen die je dag weer opfleuren. De rits kerstlampjes in onze straat in Manokwari bijvoorbeeld, of de shopeigenaar die vanwege Kerst extra veel geeft per kilo voor de chocola uit Senopi, of de heerlijke brownie die Grietje ineens staat te bakken, of de 4 kids die de afgelopen maand zijn geboren in ons district (waarvan er weer één Yorgen is genoemd), of de Frater die telkens schaterend ‘Stressss!!!’ uitroept wanneer hij slechte kaarten heeft, of tussen de films van broer Frank een paar juweeltjes aantreffen die je bijblijven (iemand Shrink gezien?), of de wetenschap dat er deze Kerstperiode in totaal 10 gasten (uit binnen- en buitenland) in het Senopi logement zullen verblijven waar de bedden nog natrillen van het bouten intikken.
En waar we ook blij van worden, is van onze Grietje. Ze heeft helaas al onze huisdieren gedood (muizen), maar verder is ze een prima aanwinst in relativeren, de dingen eens van een frisse kant bekijken en – niet onbelangrijk – ze is een vrolijke noot. Ellis en Grietje zijn constant over van alles en nog wat ideeën aan het uitwisselen en zitten behoorlijk op 1 lijn. Ze hebben al dezelfde slippers… En ze houdt ook nog eens van schoonmaken!!!!
Sjaak en Mun zijn nu ook bij ons om te kijken of er en interessante reis te organiseren valt. Interessant is het zeker maar ‘te organiseren’ is nog maar te bezien. Wel voor de onverschrokken avonturier die iets unieks zou willen meemaken. Meerdere mensen hebben dit land vervloekt en bij thuiskomst aangegeven toch weer naar Papua terug te verlangen. Wat is dat toch? Een verslaving? Het echte leven? Het ervan houden om steeds maar weer een draai om je oren te krijgen? Ja, Papua is voor sadomasochisten. En voor mensen die het heerlijk vinden om in het ijskoude water te springen. Voor lui die van de rauwe wereld houden. Want zo is de echte wereld, als je honger hebt dan vreet je heus wel maden en wormen. Wanneer je het echt koud hebt dan ben je blij met een bananenblad. En gewoon water is een godendrank…. en niet anders.
Iedereen een hele fijne Kerst toegewenst (het wordt een witte, we voelen het aan ons wijwater!) en een fantastisch 2010. We hopen dat jullie ook in het nieuwe jaar jullie weg naar dit weblog zullen blijven vinden.
Wij (Grietje en Ellis) vertrekken maandagochtend vroeg naar Senopi, Jurgen is hier de afgelopen 2 dagen geweest, heeft de helft van dit bericht geschreven en is vanmorgen vroeg alvast vertrokken om de laatste kreukeltjes glad te strijken in de lakens in het gastenverblijf. We blijven tot na Nieuwjaar in Senopi en zullen de 20e vanaf Bali weer naar Nederland vliegen.
Tot straks, in januari. Wat zal het koud zijn…
Liefs,
J&E
Uit de serie:
“Nee, jij trekt open zalen”
Ellis die gevraagd wordt: “oh, is dat je dochter?” terwijl ze naar Grietje wijzen…
“Massavernietigingswapen”
Grietje die in 3 dagen tijd 8 muizen op meedogenloze wijze van het leven berooft. Benodigdheden: een agressief tiepje dat geobsedeerd is door kleine grijze beestjes, een roze plastic mandje, een losse pols, een zakje, een luchtdicht afsluitbaar plastic doosje en veel geduld. Zie de foto’s…
“Die is niet van mij!”
We vinden hier soms ineens (intensief gebruikte) wattenstokjes onder het matje in de badkamer, afgeknipte nagels onder onze tafel of tandenstokers op de bank. Zowel Jurgen als Ellis als Grietje waren het niet. Gelieve uw oplossingen te sturen naar het u bekende email adres.
“We’ve got him!”
was wat wij afgelopen week in navolging van Bush konden roepen na een twee weken durende zoektocht naar onze voortvluchtige chauffeur die na 2 maanden zeer trouwe dienst op een dag besluit 18 miljoen van het zuurverdiende projectgeld ongevraagd mee te nemen. Achteraf bleken er ook onderdelen van onze beide auto’s, 2 zakken chocola en diverse gereedschappen verdwenen te zijn. Gelukkig hadden we de foto’s nog, zodat zijn gemene tronie zelfs in Sorong werd gezien door de havenpolitie, waar ze hem van de boot hebben afgeplukt. Ons geld zien we niet meer terug, maar wij zijn vooralsnog meer dan voldaan, alleen al vanwege de ‘voorbeeldfunctie’ die dit heeft voor andere profiteurs. Wordt vervolgd.
