Ja, beste mensen. Geen bericht is goed bericht en dat motto hanteren we vandaag maar even. Ons jaar in Papua heeft namelijk een bijzondere wending gekregen deze laatste week.
Ik hoor namelijk helemaal niet achter internet te kunnen kruipen, want ik hoor in Senopi te zitten. Ik hoor op dit moment bezig te zijn met de voorbereidingen voor het feest op 22 mei, met het regelen van de immunisatie dag en met het checken van mijn eyeliner vanwege LLiNK die vanaf a.s. maandag weer 9 dagen met de camera door Senopi hobbelt. En ik hoor al helemaal niet in Sorong te zitten – of all places – maar dat is precies de plek waar ik wel zit. En niet voor mijn lol.
Afgelopen dinsdagochtend kregen we over de radio bericht dat ik ogenblikkelijk mijn spullen moest pakken en naar Sorong moest komen. Er waren problemen met mijn visum en als ik me niet voor zaterdag bij het immigratiekantoor zou melden, zou ik subiet het land worden uitgezet…de term deportatie werd al gehanteerd.
We snapten er allebei niets van en ik was/ben me van geen kwaad bewust, maar ja; wat te doen? Dus heb ik mijn spullen in allerijl bij elkaar gezocht, rekening houdend met het feit dat ik voorlopig wel eens niet terug zou kunnen komen. Vervolgens was het de grote vraag hoe ik in Anjai (Kebar) moest komen. We hebben erg slecht weer gehad, met als gevolg dat de grote rivier Kali Api, tussen Senopi en Anjai in, overstroomd was. Je kunt er wadend doorheen, maar een auto of brommer kon er de hele vorige week niet doorheen. Eerder deze week is onze 2e auto (een paar weken geleden aangeschafte 2e hands jeep) daar in de rivier blijven steken, waardoor hij vooralsnog werkloos in de Kebar staat te wachten op een reparatie. In Senopi was geen auto voorhanden en ook was er nergens een brommer te bekennen. Dat betekende lopen c.q. rennen naar Anjai, zo’n 4 uur door de brandende zon, om de geplande vlucht van MAF Kees te halen. Eenmaal aangekomen in Anjai bleek het weer in Manokwari zodanig slecht dat Kees de vlucht moest annuleren. Duss….onverrichter zake terug naar Senopi, gelukkig nu met een in Anjai net aangekomen hardtop die ons de volgende ochtend weer naar Anjai zou brengen voor een hernieuwde uitvliegpoging. Woensdagochtend stonden we in Senopi voor dag en dauw klaar voor vertrek toen bleek dat diezelfde auto het begeven had. Dat betekende opnieuw lopen, dit keer gelukkig maar tot Aprawi, waar toevallig die nacht een auto was aangekomen die ons tot Anjai kon brengen. Kees had gehoor gegeven aan ons verzoek om deze gecharterde vlucht gelijk te gebruiken om de zakken cement die op het vliegveldje in Manokwari stonden, in te laden. Zo kunnen we in Senopi in elk geval de vloer van de laatste 2 kamers van het gastenverblijf afmaken.
Eenmaal in Manokwari alles ingepakt wat ik maar mee kon nemen en gelijk door naar het vliegveld waar Martin al een vlucht voor hem en mij gereserveerd had. Natuurlijk maakte Merpati haar reputatie weer eens waar door de vlucht naar Sorong te annuleren, waardoor ik uiteindelijk pas donderdagmiddag naar Sorong kon vliegen.
Ik werd opgewacht door de bisschop zelf die me het verhaal zoveel mogelijk uit de doeken deed: toen ik het land in maart even verliet voor het verrassingsbezoek aan mijn broertje, heb ik – zonder het te weten – mijn visum verspeeld. Ondanks het feit dat ik van tevoren heb nagevraagd of het geen problemen op zou leveren, werd mij verzekerd dat het geen probleem was, zolang ik maar voor 14 april terug zou zijn. Ruimschoots voor die datum was ik alweer terug. In Jakarta aangekomen hebben ze bij de douane gewoon mijn paspoort gestempeld; geen opmerking, geen vraag, geen gefronste wenkbrauwen: niets. Nu blijkt dat ik op dat moment het land binnenging zonder visum; ik had van tevoren een re-entry permit moeten aanvragen. Het bisdom (de bisschop en Pater Tromp) hebben afgelopen week de wind van voren gekregen van een woedende hoge pief bij het immigratiekantoor. Ik was/ben in overtreding, ze geloven niet dat ik nergens van af weet en de sanctie die op mijn ‘vergrijp’ staat is een boete van 30 miljoen roepia (beste mensen: dat is zo’n 2500 euro) en deportatie, wat zoveel betekent als dat ik per direct het land wordt uitgezet en gedurende precies een jaar op de beruchte zwarte lijst kom te staan waardoor ik het land in die periode niet in mag. Jullie kunnen je voorstellen dat mijn mond even openviel en er allerlei rampscenario’s door mijn hoofd gingen. Waarvan de ergste variant: het complete project valt gewoon in duigen door die enorme klojo en ik kan er niets aan veranderen.. Ik ben me werkelijk van geen kwaad bewust en –zeker – een sanctie als deportatie is behoorlijk heavy. Ze eisten dat ik me nog deze week op het immigratiekantoor in persoon zou melden. De uitleg van de bisschop dat het nogal wat voeten in de aarde heeft om 1 van hun vrijwilligers ‘even’ uit het binnenland te laten komen, vonden ze ook maar lastig te begrijpen; ‘waar kan dat nou helemaal liggen dat je er zo lang over moet doen’. De bisschop heeft er donderdag nog persoonlijk garant voor moeten staan dat ik me echt vrijdag op het immigratiekantoor zou melden.
En zo geschiedde; in gezelschap van Martin (voor de eventuele vertaling mocht het te rap gaan) en een vertegenwoordiger van het bisdom ging ik vanmorgen als een schaap naar de slachtbank. Een dom schaap wel te verstaan, want als 1 ding duidelijk was, is het wel dat ik me in verontschuldigingen zou moeten gaan uitputten en me volledig van de domme houden. Nu is dat laatste niet zo moeilijk, omdat ik werkelijk tot dinsdag in de volle overtuiging was dat alles in kannen en kruiken was. En verder kan ik me best heel dom gedragen als het moet (ja, moeilijk voor te stellen voor iedereen die mij alleen kent als een intellectueel hoog begaafd persoon, maar ik heb na een jaar Papua geleerd me aan te passen )
Het gesprek begon zo slecht als maar kon: ik werd ervan beschuldigd dat ik moedwillig illegaal het land weer in was gekomen en dat dit betekende dat ik het land werd uitgezet. Door de openlijke aanval was ik al zo van mijn stuk gebracht, dat ik na een paar minuten al zat te janken. Hierdoor ontdooide de botte meneer een beetje en uiteindelijk, na een half uur bezweren dat ik echt van niets heb geweten en het me zo spijt, was het uiteindelijke oordeel beter dan ik had verwacht, hoewel nog steeds alles behalve leuk.
The verdict: uiterlijk om 23.59 uur op 25 mei moet ik Indonesië hebben verlaten. Gelukkig, gelukkig, gelukkig kan ik daarna op een nieuw visum gewoon het land weer binnenkomen. Geen geldboete, geen black list. Volgens vele mensen mag ik in mijn handjes klappen en dat doe ik dan ook.
Het respijt van een week heb ik van het immigratiekantoor gekregen zodat ik tijd heb om het land uit te komen; zij beseffen gelukkig dat het vanuit Papua niet in 1 dag geregeld kan worden. Ook heb ik geboft dat er een katholieke baas zat die begreep dat ik het feest dat we komende week in Senopi zouden geven (waar ik overigens alsnog niet bij kan zijn) graag wilde bijwonen. Dankzij de medewerking van Henny – de Nederlandse piloot van de AMA – kan ik a.s. maandag vanuit Sorong naar Senopi vliegen en dan donderdagochtend in alle vroegte (of als ik dat aangeef woensdagmiddag) weer vanuit Senopi terug naar Sorong. Vervolgens moet ik maken dat ik in Jakarta kom, maar daar heb ik dan nog 3,5 dag de tijd voor, wat voldoende is. Het komt precies zo uit dat Henny de komende dagen op het traject Sorong – Fef vliegt, wat in vliegminuten niet ver van Senopi afligt.
Dit alles betekent dat de LLiNK film door kan gaan. Was ik er niet geweest, dan hadden ze de film geannuleerd. Voor het project is de film erg belangrijk en uiteraard ben ik zelf erg blij dat ik nog even in Senopi met de mensen en met Jurg het eerste jaar kan afronden op de manier die ons voor ogen stond (of bijna dan..)
Dus om een lang verhaal kort te maken: jullie kunnen mij op/rond 26 mei op Schiphol verwachten (het loont de moeite en het geld niet om voor die paar dagen tot 10 juni nog een visum te regelen). Wanneer Jurgen aan zal komen, is nog niet duidelijk. Het kan zijn dat hij enkele dagen eerder dan 11 juni terugkomt, maar dat hangt af van hetgeen ik dit weekend kan regelen.
Nou, welkom in de wondere wereld der immigratieperikelen… Leuk he?! …
Lieve groet uit Sorong,
Ellis
