Afval
door Rufus Timmermans
Met een verkoelend zeebriesje varen we van Manokwari naar Mansinam. Hier geef ik twee keer per week Engelse les. Rechts zien we het eiland Lemon met haar prachtige witte strand en palmbomen. Voor ons de heuvel van Mansinam met het Christusbeeld dat over de baai uitkijkt. Op de achtergrond het Arfakgebergte, deels gehuld in wolken. Elke keer geniet ik weer van dit plaatje.
Opeens valt de motor stil. Dat gebeurt wel vaker. De bootsman haalt de schroef boven water en verwijdert het plastic. Ja, afval; dat besmeurt het prachtige plaatje toch wel. De stroming drijft het bijeen en op die plaatsen zie je dus een kleine plastic soep. Daar geniet ik nog steeds níet van.
Bij alles wat je hier koopt, al is het een tube tandpasta, krijg je een plastic tas. Daar begint het. Té veel producten worden in of met plastic verkocht. Schoon drinkwater is alleen in plastic te verkrijgen. De grote gallons worden hervuld, maar de drinkflessen worden weggegooid. Op het moment dat iets zijn functie verliest, wordt het afval en belandt het overal behalve op de juiste plek. Te veel mensen gooien het afval letterlijk naast zich neer.
Omdat er geen vuilophaalsysteem is, ook dit weet de overheid niet te organiseren, verzamelt men thuis het afval op een hoop of dumpt het ergens in de buurt. Rond zonsondergang zie je overal boven de stad rookpluimen van de vuilnishopen die in brand staan. Op deze manier krijgt iedereen dagelijks een behoorlijke hoeveelheid schadelijke stoffen binnen. Of je nu rookt of niet.
Talia, ook werkzaam voor de SDSP, is in het voorjaar gestart met een afvalproject. Zij heeft een succesvol project op Ambon bezocht en heeft in Manokwari en omgeving behoorlijk wat contacten gelegd. Maatschappelijk draagvlak is namelijk essentieel om iets te bereiken. Daarnaast is ze een pilot gestart op een basisschool. Ik werk op haar manier verder, ook voor de SDSP. Dat houdt dus in: zoeken naar initiatieven, netwerken, veel gesprekken voeren en degene die iets voor elkaar kunnen betekenen, met elkaar in contact brengen.
Daarnaast ben ik op het moment druk met het ontwikkelen van een lesprogramma over afval. Deels gebaseerd op programma’s die elders in Indonesië draaien, deels met eigen inbreng. Voor m’n vertrek uit Papoea wil ik dat er een lespakket ligt waarmee de stichting en scholen in heel Papoea direct aan de slag kunnen. Hopelijk is dit initiatief een kleine stap in de goede richting en wordt het plaatje van de baai van Manokwari zo uiteindelijk nog mooier.
